Waarom perfectionisme je ongelukkig maakt
Ben je weleens in de buurt geweest van een perfectionist? Waarschijnlijk wel. Hun gedrag is behoorlijk interessant en soms zelfs vermakelijk. Perfectionisten hebben de behoefte om naar perfectie te streven bij alles wat ze doen. Van hun werk tot het ordenen van hun spullen, alles moet op de juiste plek zijn.
Ze willen niet dat hun koffiebeker iets naar rechts gedraaid staat. De beker moet in het midden staan, perfect gecentreerd. De perfectionistische geest gaat naar dit soort uitersten.
“Het belang van efficiëntie wordt door perfectionisten vaak vergeten.”
-Ismael Díaz Lázaro-
Waarom ben ik een perfectionist?
Er bestaan vele redenen waarom mensen perfectionistische persoonlijkheden ontwikkelen. Perfectionisme wordt vaak zelfs beschouwd als een syndroom: “perfectionismesyndroom” of “obsessieve-compulsieve persoonlijkheidsstoornis”.
Sommige deskundigen geloven dat de oorzaak van perfectionisme bij mensen genetisch bepaald zou kunnen zijn. Andere deskundigen denken dat het waarschijnlijk te wijten is aan omgevingsfactoren als:
- Hun gevoel van eigenwaarde is afhankelijk van constante lof.
- Ze zijn vernederd gedurende hun kindertijd en willen sociaal geaccepteerd worden.
- Hun ouders zijn ontzettend autoritair.
- Tijdens het opgroeien werden ze omringd door succesvolle mensen en zijn zelf niet succesvol geweest.
- Ze hebben een zeer lage tolerantie voor mislukkingen.
- Ze zijn zich ervan bewust dat de maatschappij ontzettend competitief is.
Vanaf onze geboorte worden we blootgesteld aan constante stimuli die ons voor de rest van ons leven vormen. Zelfs als we er niet over nadenken worden we gemakkelijk beïnvloed en hebben eerder doorgemaakte situaties hun uitwerking op ons.
De maatschappij waarin we leven – met al haar normen, wetten, trends, visies op de wereld – zorgt ervoor dat we beter willen zijn dan anderen. Mislukking wordt niet gewaardeerd. De maatschappij gelooft dat succes het ware geluk is. Maar kunnen we wel echt leven met deze druk? Het is hier waar het zijn van een perfectionist een probleem begint te worden.
“Succes is het vermogen om van de ene mislukking naar de andere te gaan zonder enthousiasme te verliezen.”
-Winston Churchill-
Perfectie maakt mij niet beter
Altijd gelijk hebben, alles goed doen, nooit van het rechte pad afwijken – niets hiervan zal je beter maken. Begrijp dat hoe meer je probeert om een perfect persoon te zijn, hoe minder je dit zult zijn.
Mensen zijn niet perfect en we zouden onze imperfecties moeten omarmen en accepteren als een deel van ons. Ze maken ons wie we zijn. Alleen wanneer we onze imperfecties omarmen, zullen we het perfecte geluk vinden, want onszelf dwingen iets te zijn wat we niet zijn, zal ons niet gelukkig maken. Het enige wat het zal doen, is ons frustreren en stress bezorgen.
Maar hoe ziet het dagelijkse leven eruit voor een perfectionist? Om te beginnen zullen we je vertellen dat ze voortdurend leven met een laag gevoel van eigenwaarde. Zozeer dat zelfs de lof van andere mensen hen geen beter gevoel kan bezorgen.
Schuld, pessimisme en obsessie zijn drie woorden die hen perfect definiëren. Omdat ze nooit zullen bereiken wat ze willen, omdat absolute perfectie onmogelijk te bereiken is. Dit zal er vaak voor zorgen dat ze depressief worden, omdat de teleurstellingen en frustraties maar blijven komen.
Ze worden erg star en kunnen niet spontaan zijn. Niets aan hen is meer natuurlijk; ze worden stijf, zonder enige sierlijkheid.
Zoals vele andere syndromen kan ook perfectionisme worden overwonnen, zolang de persoon zich ervan bewust is dat deze houding hem geen geluk zal brengen.
Wanneer ze zich ervan bewust zijn dat ze een probleem hebben, dat hun obsessie met perfectie het resultaat is van de druk die op hen gelegd wordt, zullen ze klaar zijn om de eerste stap in de richting van acceptatie te zetten.
Het is waar dat ernaar streven om jezelf te verbeteren juist zeer positief is. We zouden allemaal moeten leren om beter te zijn, maar we zouden nooit het slachtoffer moeten worden van perfectionisme.
We zouden imperfectie moeten omarmen, alles geven aan alles wat we kunnen, maar zonder geobsedeerd te raken door het bereiken van dingen die we nooit zullen kunnen bereiken.