Toeval of oorzaak?

Al dagen moest ik dit opschrijven. Ik wil, als dat mag, reflecteren op mijn eigen gedachten en deze delen met jou. Mijn intentie is om deze reflecties te delen, wat zal dienen om iets in jou te beroeren, lieve lezer.

Als je hier bent gekomen om een antwoord of tenminste een interpretatie hiervan te vinden, dan zal ik je bij voorbaat laten weten dat mijn verhaal een open einde heeft, zodat je tot je eigen conclusies kunt komen.

Hier is een vraag: gebeurt alles toevallig? Of gebeurt alles met een reden? Dat wil zeggen: gebeurt het door de beweging die wij zelf voortbrengen?

Mijn verhaal over toevalligheid en oorzakelijkheid

Vóór gisterochtend zat ik voor een leeg vel papier te wachten op mijn handen en hoofd om aan het werk te gaan, maar er was geen geluk. Ik had alleen een vaag idee in mijn hoofd van wat ik over wilde brengen en na vijf minuten besloot ik het voor een later tijdstip te bewaren.

Misschien was ik gewoon moe of niet echt geïnspireerd om iets te schrijven, dus ging ik naar buiten om mijn hoofd leeg te maken. Dit was precies wat ik deed. De waarheid is dat de verandering van omgeving behulpzaam bleek te zijn.

Uren later, nu vastberadener en enthousiaster, keerde ik terug en zette ik mezelf voor het vel papier om de uitdaging aan te gaan. Niets… Het was onmogelijk.

Na tien minuten voelde ik me wederom verslagen, dus verliet ik weer mijn bureaustoel en ging ik op zoek naar wat vermaak door te lezen, vooral om te stoppen met nadenken over mijn onvermogen om dit artikel te schrijven.

Dus wendde ik mij tot een van mijn favoriete boeken: De Gele Wereld door Albert Espinosa. Ik sloeg het open op een willekeurige pagina die eindigde met het volgende citaat: “En daar was ik, al kijkend naar de duisternis, al wachtend op het daglicht.”

Wat een toeval! Het citaat beschreef precies hoe leeg ik me voelde. Stuurde de wereld mij een teken?

Ik sloeg het boek dicht en keerde weer terug naar mijn werktafel.

Nu ik geïnspireerder was door ideeën over hoe ik mijn stuk zou structureren, –-althans dat dacht ik te zijn– hield ik mijn pen stevig vast om de eerste regel op te schrijven. Ik schreef –Toeval of oorzaak?– en ik voelde me beter over mezelf. Alsof ik met deze complexe vraag de barrière van die leegte had overwonnen.

En toen was mijn inspiratie op of tenminste, mijn verlangen en mijn geduld raakten op.

Wanhopig, na enkele minuten te zoeken naar een andere toevalligheid die me ertoe zou brengen om weer op mijn toetsenbord te beginnen, stond ik weer op, maakte ik het avondeten en ging ik douchen, in de hoop mijn ‘ideeën te verfrissen’.

Maar ik was te moe en dacht dat het beter was als ik even zou stoppen met proberen, dus ging ik naar bed. Morgen weer een dag. Een schone lei.

De volgende ochtend vroeg werd ik al zinnend op wraak wakker. Ik ontbeet en zat weer voor wat in deze afgelopen dagen mijn ‘vijand’ was geworden: het lege vel papier.

Met het gevoel vast te zitten in een oneindige lus, keerde ik terug in hetzelfde proces van frustratie dat me de dag ervoor deed twijfelen aan mijn vermogen om dit artikel te schrijven.

Misschien was het geen toeval, maar een oorzaak van mijn kant? Was ik het niet die dat wat onmogelijk leek aan het uitstellen was? De waarheid is dat ik het niet kon uithouden om vijf minuten op de stoel te zitten. In veel gevallen komt inspiratie niet vanzelf. Het moet worden gezocht.

Ik had opzetten kunnen maken, overzichten, informatie kunnen vinden over het onderwerp of direct kunnen accepteren dat ik verder moest gaan met een ander onderwerp in de hoop het te kunnen linken aan dit artikel, maar ik liet me meeslepen door hopeloosheid en frustratie, wat er op zijn beurt toe leidde dat ik dacht dat ik het niet kon, terwijl er in werkelijkheid maar enkele minuutjes voorbijgegaan waren en ik niets gedaan had om het te proberen.

Inmiddels schrijf ik hier deze laatste woorden, die me toevallig (of oorzakelijk?) hebben geleid naar de belangrijkste vraag: Was ik bang om te schrijven wat ik dacht? Of was het niet veilig om deze gedachten met jullie te delen?

Er zijn maar twee dingen zeker in dit stuk:

Het eerste is dat ik, per toeval, het volgende citaat vond toen ik het boek van die ene dag weer opensloeg op een willekeurige pagina: “Onopgeloste kwesties zijn niet-geaccepteerde angsten”.

Het tweede is dat de ene gedachte mij, per toeval, leidde tot de andere. Ik ben meester geweest van mijn woorden en mijn emoties.

En ik keerde weer terug om de pagina om te slaan. “De wereld is de grootste binnenplaats die er bestaat.”