Een schone lei, een nieuwe glimlach
Hallo,
Ik schrijf je om je te vertellen dat ik bij je weg ga. Ik veronderstel dat je er al achter bent gekomen dat ik iemand heb ontmoet. Dat ben ikzelf. Ik ga mezelf een kans te geven. Ik verdien het.
Ik ben langer aan je zijde gebleven dan ik had gemoeten en dat moet je erkennen. Je zat vol met loze beloften. Ik heb te lang gewacht, verlangend naar de knuffels en de strelingen die je me nooit zou geven.
Waarom heb je mij zo behandeld? We hadden een geweldige, veelbelovende toekomst voor ons. Kun je mij vertellen waar je zo bang voor bent? Dat ben ik. Je verlangen, je enthousiasme, je wil om te leven.
Ik zou hebben gezworen dat je ziel glimlachte wanneer je aan me dacht.
Al deze zonsopgangen, reizen en de kansen zijn aan ons ontsnapt. Onze tijd samen is over en… en niets. Er is enkel leegte. Dus heb ik besloten zelf door te gaan, verantwoordelijk te zijn voor mezelf en mijn levensdoelen te volbrengen. Ik ben hier ergens voor en dat is niet voor het voorbij laten gaan van mijn leven.
Er was een tijd dat regenachtige middagen je aan me deden denken, je lieten glimlachen en een miljoen plannen lieten maken. Op maandagen, wanneer je vroeg wakker werd om te studeren of gaan werken, vertelde je me: “Met jou tot het einde van de wereld.” En ik -hoe dom van me- ik geloofde het.
Natuurlijk, als ik een tijd zou moeten kiezen om aan je zijde te blijven, zou het uiteraard de zomer zijn. Ik kon het leven op je gezicht zien! De eerste week van de zomer brandde je altijd met passie. Je liet me nooit achter in de zon of in de schaduw en we voelden een intense romantiek.
Maar later… later liet je me huilend achter. Je vergat weer en begon het laten leven weer aan je voorbij te laten gaan. Dag na dag na dag. Zo saai!
Het begin van een nieuw jaar hield ook nieuwe beloftes in voor ons. Je vulde elke hoek van ons huis met nieuwe projecten. Onze dagen waren geteld, levend in het paradijs, maar… diep in mijn hart heb ik altijd gehoopt – heb ik altijd gedacht dat je weer zou beginnen te branden met passie en me weer mijn kleren van mijn lijf zou scheuren met je tanden.
Waarom vertrek ik nu?
Omdat ik al een lange tijd, te lang, ben vastgeketend aan de “gevangenis van morgen.” Delen van het lijden en de ellende in ons leven zijn samen ‘geklikt’ in mijn hoofd en hebben op de juiste knop gedrukt.
Dus… een schone lei en een nieuwe glimlach. Op een dag werd ik wakker en wist ik niet wat ik moest dragen, dus besloot ik om een glimlach te dragen. Het is mijn geluksjurk, mijn avondjurk.
We hebben samen veel meegemaakt. Maar de tijd verstrijkt en we hebben nog steeds niet onze relatie gedefinieerd.
Weet je, ik ben niet zomaar een speeltje dat je kunt verzamelen. Het leven is er om te leven, voor het overwinnen van obstakels en het delen van je doelen en dromen. Je bent niet op deze wereld om te zeuren en iedere kans aan je voorbij te laten gaan.
Je kracht, je dromen en ik zijn altijd al bij jou geweest. We hebben je nooit in de steek gelaten – maar we gaan gewoon niet goed samen. Wij leven om actie te ondernemen, terwijl jij er alleen maar over praat.
We riepen naar je, elke dag van elke maand van elk jaar: hier zijn we, kom ons hier opzoeken als je wakker wordt! En je was altijd moe of wilde gewoon niet. Dus de hoop die me aan je zijde hield, begon te verdwijnen…
Ik heb niet opgegeven, hoewel ik denk dat het verkeerd was om te vertrouwen dat je me voor altijd met je mee zou nemen. Ik ben gevallen, ik heb geleden en ik heb gehuild. En dit alles om maar aan je zijde te zijn.
Nu is mijn geduld op. Vanaf vandaag ga ik leven en lachen alsof er geen morgen is. Het laatste wat ik wil is dat je verdrietig bent – dit is het beste voor ons allebei.
Simpel gezegd heeft deze hele situatie me zo klein gemaakt, dat nu de tijd is gekomen om te groeien. Beloof me dat je leert om te vliegen. Ik geef je de beste reden om je vleugels te gebruiken. Die reden ben jij zelf!!!
Liefs,
Je enthousiasme voor het leven
-Afbeelding met dank aan Natilles–