Deze korte film leert je de charme van het anders zijn
“For the birds” is een fantastische korte film. Het is slechts een paar minuten van grappige charme, waarin je kennis maakt met een stel van vijftien vervelende, irritante kleine vogeltjes die je zullen laten grinniken. Je zal nog meer lachen als ze een wat vreemde vogel ontmoeten.
Als je kinderen hebt, aarzel dan niet om ze ook van dit filmpje te laten genieten. Het is gemaakt door Pixar in het jaar 2000 en geregisseerd door Ralph Eggleston, een bekende naam in de wereld van de animatie die gewerkt heeft aan bekende films zoals “Up”, “Toy Story”, “Wall-E” en “Finding Nemo”.
“For the birds” is een metafoor voor het leven zelf. We hebben te maken met een gemeenschap van vogels die een elektriciteitskabel bewonen, maar het zou net zo goed een menselijke gemeenschap kunnen zijn of een klaslokaal op school, waar het anders-zijn een bron is van spot en kritiek.
Onze hoofdrolspeler is een beetje een vreemde vogel. Hij heeft lange poten, een lange nek en zijn stem klinkt anders als die van de vijftien kleine vogeltjes. Onze vogel is van een ander soort en zoekt, net als iedereen, naar een plaats waar hij zich thuis voelt.
Maar, zoals we allemaal weten, als je anders bent kan dat soms een probleem zijn. De vreemde, lange vogel doet erg zijn best.
De kunst van het anders-zijn en de inspanning om hetzelfde te zijn
In de openingsscène zitten er een aantal gelijksoortige vogeltjes op de elektriciteitskabel. Ze tsjilpen naar elkaar en maken een hoop herrie, waarbij ze zich organiseren op hun plek bijna in militaire stijl. Het zijn net tieners die erop staan dat ze er allemaal hetzelfde uitzien of collega’s op het kantoor die kliekjes vormen.
In het leven komen we veel situaties tegen die lijken op wat we in dit filmpje zien. De komst van een “buitenstaander” veroorzaakt een revolutie in de gemeenschap van die klas van middelbare scholieren, dat blok van buren of die stad.
Onze vijftien vogeltjes schrikken van de komst van die grote, vreemde vogel. Verre van hem te integreren, verre van te reageren op zijn vriendelijke groet beginnen deze kleine samenzweerderige vogeltjes met dreigende ogen een oorverdovend gepiep uit te slaan.
Maar we weten allemaal dat het soms beter is om bekritiseerd te worden omdat je anders bent, dan om net zo te worden als alle anderen, zoals degenen die ons af hebben gewezen of genegeerd.
Vaak wordt je als bedreiging gezien als je anders bent, omdat het betekent dat we twijfelen aan de typische manier van leven, die ons vaak een gevoel van controle en veiligheid geeft.
Het is geen probleem om anders te zijn. Het probleem ligt bij de anderen die weigeren andere perspectieven te accepteren en die weigeren zich te verrijken met iets dat niet hetzelfde is als zij. Het anders-zijn geeft ons de mogelijkheid om te genieten van het authentiek en uniek zijn, iets waar niet veel mensen trots op kunnen zijn.
Het beste van “For the birds” is de houding van onze hoofdrolspeler. De manier waarop de vreemde, slanke vogel de groep luidruchtige vogeltjes confronteert, die naar zijn aanwezigheid op de elektriciteitskabel kijken met veel achterdocht.
Hij blijft vrolijk; dit is zijn charme en zijn kracht. Die vriendelijke glimlach is op bepaalde momenten nieuwsgierig en zelfs teder, want als je geconfronteerd wordt met een groep onvriendelijke en negatieve wezentjes is de enige kracht die werkt vriendelijkheid en goedheid.
Hij geeft niet op. Het deert hem niet dat geen enkele van de vogeltjes zijn groet beantwoordt. Het maakt hem niet uit dat ze geen plaats voor hem maken op de kabel. Onze hoofdrolspeler houdt vol en biedt weerstand en in plaats van langzaam te proberen het ijs te breken, kiest hij ervoor om midden tussen te vogeltjes in te gaan zitten.
Zijn durf ontaardt in een golf van kritiek, gefluister, irritante en schattige reacties waar je wel om moet lachen. Het resultaat is een van de meest epische films van Pixar. Hij kreeg dan ook de Oscar voor de beste korte animatiefilm in 2001 en ook nog een Annie Award en een nominatie op het Sitges Festival.
Soms kunnen onze inspanningen om alles te zijn en gelijk en hetzelfde te zijn ons naakt in onze eigen tekortkomingen achterlaten. Iets dat niet gebeurt met authentieke mensen, waar je juist bijzonder bent als je anders bent. “For the Birds” is een metafoor voor precies dit.