Ik hou van je, zelfs wanneer je het niet verdient

Ik hou van je, zelfs wanneer je het niet verdient, zelfs als dit ongelofelijk voor je lijkt en misschien soms zelfs oneerlijk. Het maakt niet uit, vraag me niet waarom ik bij je zou willen blijven. Alles is gewoon beter als jij er bent.

Soms denk ik dat omkeren en naar huis gaan het beste zou zijn wat ik nu kan doen, maar in feite ben jij mijn thuis. Jij, degene die naar thuis ruikt, jij die een prachtige ramp bent. Je maakt me aan het lachen in donkere tijden en dan heb ik het gevoel dat ik voor altijd in jouw ogen moet blijven wonen.

Omdat de fouten die je maakt mij vertellen dat je menselijk bent. Omdat ik weet dat je een geweten hebt en dat je niet zal aarzelen om jezelf te kwellen voor het maken van een fout en het tonen van jouw meest onvolmaakte zelf.

Alle toekomstige versies van mij zien zichzelf met jou

Ja, ik weet wat de prijs is van onvoorwaardelijke steun, omdat ik de afgrond van dichtbij gezien heb. Soms heb ik het gevoel alsof je geen nieuwe deuren kunt openen, omdat je maar blijft kijken naar de oude.

Maar er is altijd een ‘toen’, een ‘iets’ dat me herinnert aan de waarde van het blijven, van mezelf binden aan wat wij hebben, van de kracht van de liefde, van ons leven als stel. Ik ben ervan overtuigd dat dat wat ons mensen maakt dikwijls onze fouten zijn.

En dan is daar de ‘maar’ waar ik zo wanhopig naar op zoek was en voel ik dat ik je bij me wil houden, je bovenalles wil liefhebben. Gewoon omdat jij dat verdient.

Het is geen pact, noch is het een gift. Ik blijf aan jouw zijde omdat ik dat wil en omdat ik van je houd, zelfs al weten we beiden dat jij dit soms misschien niet verdient. Maar zelfs ik verdien het niet, niet altijd tenminste.

Het is geven en nemen, een uitwisseling; maar blijven heeft niets te maken met definities. Soms hebben we niet eens redenen; zulke masochisten zijn we nu eenmaal. Maar dat helpt ons wel te zaaien, te oogsten, dubbelzinnig te zijn en te geloven dat wat we doen ver boven de rede uitstijgt.

We hebben ruimte nodig om te vliegen

Om onze vleugels uit te slaan, hebben we ruimte nodig. Een min of meer open gebied. Omdat het uiteindelijk een kwestie is van het hebben van een reden om te vliegen en een doel om te blijven.

Dus, hoewel het niet makkelijk is, is het opbouwen van een warme, verrijkende relatie afhankelijk van of elke persoon al dan niet tijd gereserveerd heeft voor het uitslaan van zijn vleugels, om deze te wassen, te verzorgen, te verwennen en om ze even vrij te laten wapperen. Met andere woorden, er kan geen sprake zijn van dwang, alleen van vrijheid.

Ik blijf aan je zijde ondanks jouw blunders en je beledigingen, omdat ik er ben in de goede én de slechte tijden, omdat ik je altijd zal willen zien lachen, omdat we mensen zijn met waarden, omdat we ons egoïsme aan de kant zetten en omdat onze interesse altijd oprecht is.

Ik ben niet van plan om mijn pijnlijke herinneringen in jouw gezicht te gooien en ik zal je niet verdrinken in straffende blikken. Ik zal je altijd proberen te helpen om op adem te komen. Ik vergeef je gebrek aan stiptheid in mijn leven en aan de andere kant hoop ik dat je de rivier van de opoffering, de rivier van de uitdaging en de vermoeidheid oversteekt.

We zijn mensen met gebreken en deugden

Ik ben jouw beste vriend, jouw schouder om op te huilen en ik wacht altijd op het volgende moment dat ik je weer kan knuffelen.

In de goede tijden, in de slechte tijden en in de slechtste tijden. Ik hou van je, zelfs wannneer je dit niet verdient, omdat ik weet dat dit het moment is waarop je mij het meeste nodig hebt, waarop jouw wereld ineenstort, waarop je spijt hebt van dingen, waarop je je belachelijk voelt, waarop je denkt dat de stomheid je verslagen heeft, waarop je jezelf veroordeelt en pijnigt.

Ik weet dat om jezelf te vergeven, je mij en mijn vertrouwen ook nodig hebt, zodat je niet overspoeld raakt door duisternis. De verwijten die op je wachten hebben geen zin, ook de hindernissen die je vertragen niet; maar de handen die je helpen en de oren die luisteren winnen wel aan relevantie.

Omdat jij in mijn liefde voor jou al die nuances bent die ons definiëren en die verklaren waarom ik blijf, zelfs al ken ik jouw slechtste kant, wat mijn beste alternatief is. En ik weet dat wanneer ik faal, ook jij zult blijven.

Omdat we mensen zijn met demonen, met spoken en met angsten, en om deze reden kunnen we onszelf niet straffen.

–De afbeeldingen van Olga Marciano–